Okadar çok duyguyu bir arada tüketmişim ki, ağmamam gereken şeye gülüyorum, gülünç olanada ağlayayım bari diyorum da, olmuyor. Bişeyler tükenmiş artık içimde
Eskiden umursardım insanları, kırılmalarını, incinmelerini, üzüntülerini, neşelerini. En gülüncüde en kötü zamanlarında, en iyi zamanlarındada bu güne kadar herzaman herkesin yanında olmaya çalıştım hep. Sanırım onların derdi bindi benim üzerimde, kimseye çaktırmadım ama hep şikayet ettim durdum kendi kendime, ben senin derdini neden kendime dert ediyim dedim, neden senin acını paylaşıyım dedim. Oysa şimdi nelerimi vermezdim birazcık bişey hissedebilmek için. öyle bi duruma gelmişimki artık söylenenleri dinlemiyorum bile, anlayış gösteremiyorum kimse kırılmasın gücenmesin diye. öyle bi şey olmuşki sevemiyorum artık insanları. Birini 'sevemiyorum' kimseye bakmak içimi ısıtmıyor. Onlar böyleyken hep yanlarındaydım en fettan, en kötü,en dengesiz hallerine tanıklık ettim hepsinin birer birer. Şimdi onlardan biraz daha farklı bi şekilde belkide ben aynı şekildeyim. ve görüyorumki bir Allahın kulu yok yanımda. öyleki burda kendi kendime konuşuyorum. birinin bunları okuyup okumaması zerre kadar umurumda değil, diğer tüm şeyler gibi. Sadece kendimi var hissediyorum
Bir söz var '' deniz suyundan içerek susuzluğunu gideremezsin'' diye İçinin yanması bu sebepten olmasın ?
YanıtlaSil